Jednostka temperatury Rankine'a, znana również jako bezwzględna termodynamiczna skala temperatury, jest metryczną jednostką miary temperatury spoza układu SI. Jest używany w różnych kontekstach inżynierskich i zwykle wyrażany w stopniach Kelvina (K). Skala Rankine'a została wynaleziona przez szkockiego inżyniera Williama Johna Macquorna Rankine'a. Temperatura Rankine'a to energia cieplna w brytyjskich i amerykańskich jednostkach miary. Jest szeroko stosowany w energetyce parowej, ponieważ nadaje się do pracy z parą nasyconą. Skala temperatury Rankine'a została stworzona przez szkockiego inżyniera i fizyka Williama Johna Macquorna Rankine'a (1820-1872). Ustawił zero absolutne na -459,67 ° F (-273,15 ° C), a temperaturę wrzenia wody na 707,2 ° F (374,6 ° C). Oznacza to, że mieszanina 1:1 wody i lodu ma temperaturę 32°F (0°C), podczas gdy mieszanina 1:1 pary i wody ma temperaturę 212°F (100°C).

Celsjusz (skrót: °C) to skala temperatury, w której punkt zamarzania wody i potrójny punkt wody definiuje się jako 0 stopni Celsjusza (lub ° C), a temperaturę wrzenia wody definiuje się jako 100 stopni Celsjusza (lub ° C). Skala ta jest szeroko stosowana w nauce, szczególnie w krajach, w których powszechnie stosuje się system metryczny, chociaż oficjalnie jest ona ograniczona do temperatur od -50° do 100°. Jest również podstawą szeregu innych skal, w tym skali APH (Atmospheric Pressure-based Humidity) oraz standardu ANSI do raportowania temperatur pogodowych. Celsjusz nosi imię szwedzkiego astronoma Andersa Celsjusza. Stopień Celsjusza (°C) może odnosić się do określonej temperatury na skali Celsjusza, a także jednostki wskazującej przedział temperatur, różnicę między dwiema temperaturami lub niepewność. Na przykład może być używany do opisania temperatury, w której woda wrze, lub takiej, w której ciśnienie danego gazu jest równe 1 atmosferze (atm).