فارنهایت یک مقیاس درجه حرارت است که بر اساس مقیاسی است که در سال 1724 توسط فیزیکدان دانیل گابریل فارنهایت (1686-1736) پیشنهاد شد که از درجه فارنهایت به عنوان واحد استفاده می کند. این نام به افتخار ستاره شناس و فیزیکدان گابریل فارنهایت (1686-1736) گرفته شده است. در مقیاس اصلی، نقطه انجماد آب 32 درجه و نقطه جوش 212 درجه است. این واحد با نام های فارنهایت یا رئومور نیز شناخته می شود. در علم و آشپزی، مقیاس فارنهایت معمولاً در ایالات متحده آمریکا استفاده می شود. این مقیاس دمایی به نام ستاره‌شناسی به نام گابریل دانیل فارنهایت (1686-1736) نامگذاری شد. واحد درجه سانتیگراد از نام یک ستاره شناس سوئدی آندرس سلسیوس (1701-1744) نامگذاری شده است.

واحد دمای رانکین که به عنوان مقیاس دمای ترمودینامیکی مطلق نیز شناخته می شود، یک واحد متریک غیر SI برای اندازه گیری دما است. در انواع زمینه های مهندسی استفاده می شود و معمولاً بر حسب کلوین (K) بیان می شود. مقیاس رانکین توسط مهندس اسکاتلندی ویلیام جان مکورن رانکین اختراع شد. دمای رانکین یک انرژی گرمایی در واحدهای اندازه گیری بریتانیا و آمریکا است. این به طور گسترده در صنعت برق بخار استفاده می شود، زیرا برای کار با بخار اشباع مناسب است. مقیاس درجه حرارت رانکین توسط مهندس و فیزیکدان اسکاتلندی ویلیام جان مکورن رانکین (1820-1872) ایجاد شد. او صفر مطلق را در -459.67 درجه فارنهایت (273.15- درجه سانتیگراد) و نقطه جوش آب را در 707.2 درجه فارنهایت (374.6 درجه سانتیگراد) قرار داد. این بدان معنی است که یک مخلوط 1:1 از آب و یخ دارای دمای 32 درجه فارنهایت (0 درجه سانتیگراد) است، در حالی که مخلوط 1:1 بخار و آب دارای دمای 212 درجه فارنهایت (100 درجه سانتیگراد) است.